Column Kalle Heesen - Slechts dit leven?
Beeld Providence-Doucet-Unsplash
‘Als ik ooit minister word, dan wordt dit verplichte leerstof op school!’ Met humor, maar stellig vat één van onze stagiaires ons gesprek samen. We hadden het wat verkennend gehad over het idee van karma en reïncarnatie. Ik vind dat een belangrijk onderwerp. Op een zorgboerderij komen meestal niet de kinderen die fluitend door het leven gaan. Omdat wij een verpleegkundige en een arts in ons team hebben, zien we ook de kinderen die fysiek de nodige uitdagingen hebben. Als je weet dat die fysieke beperking alleen maar zal toenemen, tot uiteindelijk de dood erop volgt, is het heel lastig om de zin van het leven te blijven zien. Zeker als je uitgaat van de gangbare opvatting ‘you only live once’.
Ergens in dat soms verschrikkelijk lastige lichaam zit een prachtige, pure IK.
Als ik oudere cliënten, stagiaires of collega’s heel voorzichtig (want het is vaak nogal een paradigma verschuiving) iets vertel over karma en reïncarnatie, merk ik dat dat een enorme opluchting voor hen kan zijn. Het maakt dít leven niet makkelijker, maar je zet het wel in een veel groter perspectief. Opeens kan het ‘zinloze’ leven van bijvoorbeeld gehandicapte kinderen in een nieuw daglicht komen te staan. ‘Hoe beperkt of beschadigd het kind ook lijkt, zijn IK is nóóit beschadigd!’ zo leerde psycholoog Jacques Meulman ons ooit. Die opvatting maakt dat je heel anders naar ‘gehandicapte’ kinderen gaat kijken. Ergens in dat soms verschrikkelijk lastige lichaam zit een prachtige pure IK. Wat een kracht om het uit te houden in zo’n lichaam! En wat een oproep aan ons om dat kind niet als ‘die zielige cliënt’ te zien, maar als een heel stoere IK die dit leven aangaat.
Als er wat heftigs gebeurt in je leven, zo leerde ik van arts Jaap van de Weg, en het lukt je niet om dat te verwerken, dan zal je dat in je volgende leven moeten doen. Dat is geenszins een ‘straf’, maar het moet nou eenmaal verwerkt worden. Het bijzondere is dat het probleem elke keer een ‘trede lager’ komt. Uitgaande van het vierledige mensbeeld komt een zielstrauma in je volgende leven dus terug in het levenslichaam. Als je er daar niks mee kunt, komt het terug in je fysieke lichaam en noemen we het een ‘lichamelijke beperking’. Op dat niveau moet je er wel wat mee – je hebt je nu eenmaal te verhouden tot je lijf. Hoe naar ook, na dat leven ben je er dus wel mooi ‘vanaf’. Die heftige handicap is dus geen ‘toevallige oneerlijkheid’, maar een oplossing. Zo’n mens verdient alle steun om dat te volbrengen.
Je leeft niet alleen deze keer, het leven is niet ‘compleet zinloos’ en wat je meegebracht hebt bij je geboorte is geen ‘ongelukje van je DNA’. Alles heeft zin en alles heeft een reden. Het enige wat lastig is, en vaak zal blijven, is dat we die reden niet zien of snappen. Maar ook dat heeft zijn mooie kanten: we kunnen daaraan vertrouwen leren ontwikkelen. Of zoals we hier wel eens tegen elkaar verzuchten: ‘Geef me de kracht om te vertrouwen dat het goed komt en het inzicht dat ik niet weet wat ‘goed’ is.’
Kalle Heesen woont en werkt op een zorgboerderij in Drenthe, gespecialiseerd in de opvang en begeleiding van kinderen. Hoe is het om biologisch zorgboer te zijn en vader van een kleuter, een peuter en een baby'tje?