Lezen: Zorginfarct
Een nare infectie leerde Lynn Berger anders kijken naar wat zorg is en wat het voor ons doet, binnen en buiten het ziekenhuis. Als journalist en schrijver voorvoelde ze dat wat zij als patiënt meemaakte een fijnmazig web van sporen was om grondiger te verkennen en dat deed ze met elan. Want zorg is een fundamentele factor die we maar al te vaak onderschatten, weg bezuinigen of gemakshalve 'gewoon' vergeten. Waarom? Over deze prangende vraag en over veel meer gaat Bergers kraakheldere boek Zorg.
Ze stelt dat we onszelf zijn gaan zien als onafhankelijke individuen die vooral productief moeten zijn. Dat zijn we ook, maar op veel méér vlakken dan waarmee gerekend wordt in economische modellen of beleidsplannen. Naast ons betaalde werk zorgen we immers ook nog voor onze kinderen, onze ouders en onze naasten. Berger: ‘Ons vermogen om te zorgen voor onszelf en elkaar, of dat nu professioneel of informeel is, wordt voortdurend ondermijnd doordat we zorg niet cultiveren, niet aanmoedigen, niet vieren.’ Berger schrijft levendig en neemt haar eigen ecosysteem van jong gezin als vertrekpunt, met grootouders, buren en kinderopvang eromheen als een dunne ring van hulpsatellieten. Hoe wankel zo’n persoonlijk zorgstelsel is, heeft ieder van ons kunnen ervaren tijdens de lockdowns. Toen werd zichtbaar hoe intens verweven al die stelsels zijn: gezinnen en onderwijs, mantelzorgers en verpleeghuizen, het aantal ic-bedden en het chronische tekort aan zorgprofessionals. Het was niet het laatste zorginfarct dat we zullen meemaken, stelt Bergman. Tenzij we gaan handelen naar wat ons ten diepste typeert als mens: onze afhankelijkheid van elkaar.
Zorg | Lynn Berger | decorrespondent.nl