Ik respecteer mijn eigen leven nu meer
Tekst I Kalle Heesen Fotografie I Heidi Arts
Stroom geeft het woord aan Paul (55). Paul werkt als psychosociaal- en hypnotherapeut. Hij is getrouwd en vader van twee kinderen. In 2013 merkte hij opeens dat er iets niet klopte in zijn lijf. Op oudejaarsdag van datzelfde jaar kreeg hij tijdens een dotterbehandeling een hartaanval.
Ik merkte al een tijdje dat ik sneller moe was. Toen ik tijdens een nachtdienst in slaap was gevallen, besefte ik dat er iets niet klopte. Van de huisarts kreeg ik een verwijzing voor een hartonderzoek. De conclusie van het onderzoek was dat dotteren noodzakelijk was, maar ook dat er geen acuut gevaar was. Half januari 2016 zou ik aan de beurt zijn.
Op 27 december 2015 ben ik weer naar de huisarts gegaan. Wat de directe aanleiding was, weet ik al niet meer. De fiets waarmee ik naar de praktijk was gekomen kon ik daar achterlaten: ik moest gelijk door naar het ziekenhuis. Ik was al gewaarschuwd dat het dotteren gek kon aanvoelen. Dat was inderdaad zo: het was een beetje alsof ik migraine kreeg.
Die volgende dag kwam er een arts bij me om te vertellen dat ik nog een nachtje moest blijven. Ik had, tijdens de dotterbehandeling namelijk een hartaanval gehad. Het nieuws kwam als een klap. Niet alleen het feit dat ik een hartaanval had gehad, maar ook het feit dat niemand me dat verteld had. Niet tijdens de operatie, niet erna, niet op de afdeling. Pas een dag later hoorde ik dit van een arts.
Ik had altijd al een antroposofische huisarts. Tijdens een consult hoorde ik over de Hartschool. Ik ging er vooral heen omdat ik meer informatie wilde. De cardioloog vertelt je wel hoe het met je hart gaat, maar niet hoe je je leven weer moet oppakken. Ook tijdens het standaard revalidatie programma werd er vooral gekeken naar de problemen van dat moment, maar niet naar de toekomst. Die steun hoopte ik bij de hartschool te krijgen.
Wat me vooral is bijgebleven is het ‘samen’ gevoel wat er in de groep was. We kookten voor elke bijeenkomst met elkaar. Dat schept een band. Het was fijn om mijn verhaal te kunnen vertellen én om de verhalen van anderen te horen. Ik hoorde hoe andere mensen tegen de zelfde dingen aanliepen, en hoe zij daar mee omgingen. Bij het koken maakten we maaltijden die goed zijn voor het hart. Dat was leuk om te doen.
Er zijn dingen in mijn leven gebeurd waarvan ik liever niet had gehad dat ze gebeurd waren. Dat geldt zeker voor mijn hartaanval. Maar ik kan nu zeggen dat al die gebeurtenissen me sterker hebben gemaakt. De hartschool heeft daaraan bijgedragen. Tijdens de bijeenkomsten van de hartschool krijg je uitleg over de verschillende therapieën die de antroposofische geneeskunde kan bieden. Ik heb daar geen gebruik van gemaakt, maar ik ben met mijn mentor van mijn hypnotherapieopleiding naar het probleem gaan kijken. Daardoor is er ook veel duidelijk geworden.
Die hartaanval is geweest. Dat is voorbij. Zo voel ik het. De boosheid om alles wat er omheen gebeurd is? Ik denk dat ik dat langzamerhand een beetje verwerkt heb. Ik ben veranderd sindsdien. In die ene dag ben ik ouder geworden. En ondanks alle revalidatie kostte het me sowieso een jaar voordat ik weer de energie had die ik daarvoor had. En toch: ik vergeet nu sneller dingen en kan ik soms niet op woorden komen. Dat hoort er allemaal bij, schijnt. Ook qua gedrag ben ik veranderd. Ik respecteer mijn eigen leven nu meer. Vroeger was ik meer van het ‘doen’ en gewoon ‘doorgaan’. Als er iets vervelends gebeurde dan sloeg ik dat ergens in mij op, maar deed ik er niks mee. Dat is nu voorbij. Ik heb meer regie genomen over mijn eigen leven. Terugkijkend zie ik dat dat onbewust ook is wat de hartschool probeert te bereiken: je eigen leven weer in de hand nemen.
Ik kan nu dingen beter loslaten. Als er nu iets vervelends gebeurt, dan spreek ik dat gelijk uit. Meestal komt het dan goed en zo niet, dan ben ik weg. Dan bekijken ze het maar! Want door zo’n gebeurtenis besef je je opeens dat je leven heel kort kan zijn.’