Loslaten

Door Redactie - In: column - 12 november 2022

Column Jan Graafland - beeld Shutterstock


Het was een lang, warm, droog teeltseizoen. Maar wij in het westen hadden nog geluk. Bij tijden viel er ook wat regen. Niet veel, maar net genoeg. Het is een vruchtbare tijd geweest. We hebben de oogst binnen. Goudsbloemen. Meer dan 100 kratten vol. Emmers vol nachthemelblauwe sleedoornbessen. Prachtig. Bitterzoet. Het spande erom, maar ook van dit kruipplantje hebben we uiteindelijk het gewenste gewicht kunnen binnenhalen.


 

Loslaten

Terwijl ik dit zit te schrijven kondigt de herfst zich aan. Met spinnenwebben her en der in de tuin. Voelbaar vochtige lucht. Verkleurende bladeren. Het gevoel dat ik erbij heb, voert mij naar mijn eigen ouder worden, het feit dat de herfstfase van mijn leven is aangebroken. Ik merk dat ik, om de dingen goed te doen, meer tijd nodig heb dan vroeger. Ik voel dat het lijf strammer wordt, de volgende ochtend, na een dag zeisen. De laatste tijd komt steeds die ene vraag terug: Het is een vruchtbare tijd geweest, heb ik de oogst binnen?

25 jaar tuinmanschap bij Weleda heeft mij enorm veel opgeleverd. Ik leerde bijzondere planten opkweken, zoals wolfskers, gezegende distel, duizendguldenkruid. Kreeg vaardigheden onder de knie, zoals breedwerpig zaaien, zeisen, compost maken. Deelde mijn werkplezier met fantastische medewerkers. Het boeiende werk van tuinman stelde mij in staat lezingen te geven, columns te verzorgen, zelfs een heus boek te schrijven.  

Ik merk dat ik er omheen draai. Wat ik eigenlijk wil zeggen en wat ik best lastig vind: de laatste tijd houdt de vraag van de overdracht mij bezig. Dat de tijd is gekomen om verantwoordelijkheden en taken te gaan overdragen aan anderen, opvolgers. Daartoe ben ik aan het leren loslaten. Ik zeg met nadruk leren, want ik vind het lastig, loslaten. Het doet zelfs een beetje pijn. Aan mijn ego. Maar als ik dan werkelijk een stapje terug doe, kijk wat er gebeurt, zie hoe de jonge tuinvrouwen samen een prachtig nieuw bedje Primula veris aanleggen, dan geniet ik daar oprecht van. Loslaten mag ik dan lastig vinden, overdragen ervaar ik als iets prachtigs.

Meer dan twintig jaar werkte ik mee aan Antroposana’s ledenmagazine. Toen het nog Evenwicht heette, leverde ik plantenfoto’s voor het omslag. Later ging ik daar een klein verhaaltje bij schrijven, een plantenbiografie zogezegd. Het tijdschrift ging Antroposana heten. Mijn bijdrage groeide uit tot een column. En nu schrijf ik alweer vier jaar mee aan Ita.

Zo blijkt een column over de herfst ineens over mijzelf te gaan. Lieve lezer, het is een vruchtbare tijd geweest. Ik heb vele schrijfsels mogen uitzaaien. Vele fijne reacties mogen oogsten. Maar nu is de tijd gekomen, vind ik, om het stokje door te geven. Ik laat mijn column los. Lastig.


Jan Graafland verzorgt al vijfentwintig jaar de biodynamische Weledatuin met medicinale planten en bijenvolken in Zoetermeer. Waarneming is misschien wel zijn belangrijkste tuingereedschap.