Ga toch fietsen!
Tekst Kalle Heesen | Beeld Shutterstock
Het was me wat, het hele dorp stond op zijn kop! We waren startplaats van een wielerwedstrijd. Al vroeg vertrokken er onder luid gejuich een groep stoere jongemannen. Zes uur later waren ze weer terug, moe en bezweet. Volgens de fietsers was het een zeer geslaagde dag geweest. Toen ik ze verbaasd vroeg hoe iets geslaagd kan zijn, als je na zes uur fietsen weer op dezelfde plek uitkomt, legden ze me uit dat ze aan het trainen waren voor iets veel groters: sommigen van hen hadden ‘de benen’ om ooit de Tour de France te gaan fietsen. Opeens realiseerde ik me, dat ik weer eens ‘doel’ en ‘middel’ door elkaar gehaald had.
‘Ik weet dat jullie in de ochtend altijd boerderijklusjes doen,’ zo sprak een moeder van een kind ons laatst aan, ‘maar als het gaat regenen, moet mijn zoontje wel gelijk naar binnen, hoor. Hij kan niet zo goed tegen regen’.
‘Ik weet dat jullie willen dat kinderen geen mobiele telefoons gebruiken op de boerderij, maar mijn dochter wacht op een track and trace code van een jurkje dat ze besteld heeft, dus ik heb hem voor vandaag toch maar meegegeven,’ aldus een andere moeder.
Ook al nemen we de mening van ouders zeer ter harte – we hebben aan beide verzoeken niet voldaan. Gewoon omdat we kinderen hun portie ‘vitamine W’ (weerstand) en ‘vitamine F’ (frustratie) gunnen. Ondanks dat we daarmee niet alleen de kinderen uitdagen, maar het onszelf als begeleiders soms ook knap lastig maken. Want geloof maar niet dat de puber het OK vond dat ze haar track and trace code niet mocht bekijken. ‘Dat kan toch best wel even!?’ stampvoette ze. Natuurlijk kan dat best, maar het is natuurlijk helemaal niet het doel om die mobieltjes in de kluis te leggen. Dat is slechts het middel. Het doel is dat kinderen ‘mentale spierballen’ ontwikkelen om het ‘wachten op iets’ even uit te houden, of om juist door te zetten, terwijl er een regenbui op hun hoofd valt.
Dreumesen op hun neus laten vallen, kleuters hun kamer laten opruimen, schoolkinderen hun huiswerk laten maken, pubers houden aan schermtijd-afspraken – zelden is het een doel op zich. Het gaat over op eigen benen leren staan, soms letterlijk. Het gaat over stevigheid kweken zodat ze, als er ooit een kiezelsteen op hun levenspad ligt, niet gelijk omvallen. Door hen dat te leren, geef je ze iets wat veel waardevoller is dan het mogen volgen van hun directe impulsen.
Als je je bewust bent dat dát de echte reden is waarom je nu ‘nee’ gaat zeggen, kun je makkelijker en kalmer standhouden. Want dat is wat we als opvoeder gemeen hebben met onze kinderen: het gaat niet om die ‘nee’, maar om wat daar achter ligt. Het is namelijk best lastig om jezelf serieus te nemen en rustig te blijven staan voor wat je zegt, maar dát biedt ons als opvoeders de kans om zelf ook weer te groeien.
Kalle Heesen woont en werkt op een zorgboerderij in Drenthe, gespecialiseerd in de opvang en begeleiding van kinderen. Hoe is het om biologisch zorgboer te zijn en vader van een peuter en een kleuter?