De kracht van het inleven
Column | Ed Taylor
Ita Wegman had van nature al een grote gevoeligheid voor de aardse omgeving en de mensen. Als arts, zo vond zij, was een sterk inlevingsvermogen onontbeerlijk. Daarom probeerde zij haar gevoeligheid zo veel mogelijk te ontwikkelen, bijvoorbeeld door natuurstemmingen te observeren en de werking van geologische lagen van diverse gebieden op aarde aandachtig te verkennen.
In 1927 bezocht Ita Wegman de Schotse eilanden Iona en Staffa, die allebei deel uitmaken van de Binnen-Hebriden. Deze krachtplekken maakten een geweldige indruk op haar. Het lieflijke Iona betoverde haar meteen. Ze merkte de werking van de zandsteen en het Laurentiaan-gneis (het graniet). Het meest noordelijke puntje van het uitgestrekte eiland wees naar het verderop gelegen Staffa. Ita Wegman stond er op de witte zandsteenrotsen die langs de kust van Iona een grote halve boog vormen. Recht daar tegenover ligt het zuidelijkste puntje van Iona, waar de Ierse abt Columba ooit aan land was gegaan. Toen ze het eiland in zijn geheel kende, verbond Wegman deze twee oriëntatiepunten innerlijk en kwam uit bij Culdee’s kluis, waarvan nu nog slechts een steenhoop resteert. Deze kluis was als het ware het midden van een reusachtige magneetnaald. Ita Wegman was gevoelig voor de geweldige aardse energie op Iona. Ze merkte direct hoe dat tot in haar constitutie zou werken als ze op deze krachtplek zou leven.
Hoe compleet anders was haar gevoel bij Staffa, waar ze een van de vier grotten aan zee bezocht. Dit eiland vormt een belangrijk deel van de basaltstenen rug die zich van Ierland uitstrekt tot ver onder de zeespiegel. Macht, dat beleefde zij op Staffa. Ze schreef:
Langs een staaldraad lopend, stappend van de ene op de andere basaltzuil, langs de rotswand die daar steil omlaag gaat, kom je bij een grot, de Fingals grot. Door je om een rotspunt heen te draaien kom je in deze wonderlijke ‘natuurlijke kathedraal’ waarvan de bruisende zee de bodem is. De muren worden donkere basalt-zuilen en het dak wordt door gotisch gewelfd gesteente gevormd. Die grot diende vroeger als inwijdingsplaats.
Het bereiken van de grot over zee en een smalle richel, het donderende, stormachtige beuken van de golven, die zich zó heftig in de grot naar binnen stortten dat het tot in haar merg weergalmde, schudden haar innerlijk door elkaar. De strijd tussen de elementen, de macht en kracht van het hoog oprijzende, zeshoekige basalt – het was een bijna kosmisch beleven, een ware moedsproef. Zo voelde het voor haar: de wekroep van het innerlijk rechtop gaan staan op Staffa, tegenover de meer aards-vitaliserende werking van Iona.
Wegman wist al veel langer dat de geheimen van het innerlijk van de aarde tegelijkertijd de geheimen zijn van het innerlijk van het menselijk lichaam. Voor een arts, zo was haar overtuiging, is het niet alleen belangrijk om te weten hoe geneesmiddelen werken, maar ook hoe klimatologische omstandigheden hun invloed uitoefenen op de menselijke gezondheid.
Ed Taylor, biograaf van Ita Wegman, neemt ons mee in haar werk en leven. Wie was zij en hoe legde zij als arts de basis voor de antroposoļ¬sche geneeskunde van nu?
Beeld | Fingal’s Cave, Island of Staffa, Scotland, Thomas Moran (1884-5) High Museum of Art, Atlanta
Meer weten? Lees het artikel ‘Wie was Ita Wegman?’ van Ed Taylor