Passie

Passie is in. Passie scoort. Als je iets met passie doet, ben je goed bezig. Dat is cool en geeft sentimenten die passen bij een zwemsessie in ijswater of brood eten dat, afgaande op het etiket, met Passie gebakken is. Dan moet ik wel een enorme sukkel zijn als ik beweer dat ik als huisarts niet altijd met passie werk. Helaas is dat wel zo. Het contact met patiënten vind ik na al die jaren nog steeds leuk en daar kan je gelukkig met redelijkheid van passie spreken. Maar er moet, om al die spreekuren te kunnen doen, tegenwoordig veel om het vak heen gebeuren. Daar zit nog wel veel leuks tussen, zoals nascholing en intercollegiaal overleg, maar ook veel technische en administratieve kanten, waar menig huisarts een punthoofd van krijgt.

Al deze extra’s samen zijn de reden waarom huisartsen massaal actie voeren. In oktober vorig jaar ‘spijkerde‘ (met plakband het waren glazen deuren) een groep huisartsen het manifest Het Roer Moet Om, gericht tegen de bureaucratie van de ziektekostenverzekeraars en de overheid, en getekend door driekwart van alle huisartsen, op de deuren van het ministerie van VWS. Dat heeft veel in beweging gezet. Als antroposofisch arts voel ik mij extra betrokken bij dit debat, juist omdat een antroposofische arts inziet dat het persoonlijke contact met de patiënt zo belangrijk is in het vak. Én omdat je het beter volhoudt als je met passie je werk kan doen. Dat is de ene kant. Maar hoe zit het met de passie van de patiënt?

Uit onderzoek blijkt dat de gemiddelde Nederlandse patiënt zijn eigen huisarts erg waardeert. Diezelfde patiënt wordt echter niet gehoord in de discussies die de zorg nieuw elan moeten geven. Onterecht, want het is juist ‘de patiënt’ waar het allemaal om draait. Mij valt op dat veel gebruikers van de zorg nog passief zijn in het ‘vormgeven’ van hun gezondheidszorg.

Dat is niet zo vreemd, want actief zijn voor je eigen gezondheidszorg betekent dat je iets moet doen, al voordat je ziek bent. Gewoon vanuit de wens hoe je het zou willen hebben, ‘voor het geval dat …’. Bijvoorbeeld door je aanvullend te verzekeren voor integratieve zorg. In de toekomst verwacht ik meer invloed van de patiënten; er ontstaan steeds meer initiatieven zoals ‘patient included’ bij het Radboud UMC. Hun inbreng zal positief zijn voor de ‘bedrijfsvoering’ van de geneeskunde.

Het neerzetten van een gezonde gezondheidszorg is voor mij net zoiets als het kopen van biologische voeding. Dat doe je niet alleen omdat je geld over hebt of omdat het beter is voor je eigen gezondheid. Met biologisch consumeren draag je mede zorg voor de aarde en daarmee is biologisch eten een statement. Een passie. Om dezelfde reden vind ik het belangrijk dat mensen voor integratieve geneeskunde kunnen kiezen. Met de keuze voor integratieve therapieën doe je enerzijds iets voor je eigen lijf en intussen maak je ook een statement.

Ondanks alle tijdrovende ‘extra’s’ van een huisarts is de antroposofische geneeskunde nog steeds mijn passie. Net zoals de antroposofische geneesmiddelen! Dat zijn prachtige middelen die de werking van het lichaam ondersteunen en ze zijn op geen enkele wijze belastend voor de aarde. Ik hoop dat we meer gaan nadenken over welke systemen er achter welke vormen van geneeskunde zitten. Kies je bijvoorbeeld voor symptoom onderdrukkende pillen of heb je toch liever een geneesmiddel dat het lichaam aanzet tot genezing?  Als passie van twee kanten komt, heb je goud in handen!

s I      Peter Staal is antroposofisch huisarts