‘Het ambulancepersoneel controleerde of mijn wervels beschadigd waren - niks aan de hand, zeiden ze. Gelukkig, dacht ik, misschien valt het mee. De volgende dag vroeg ik mijn huisarts of er foto`s gemaakt konden worden, voor alle zekerheid. Er was niets op te zien. Ik kreeg pijnstillers en de raad een tijd rustig aan te doen. Maar na een paar weken wilde ik dat er beter naar gekeken zou worden door een neuroloog. Hij zag binnen tien minuten wat ik had: een post commotioneel syndroom. De symptomen waren heel herkenbaar: grote gevoeligheid voor prikkels, continu hoofdpijn en een slaperig gevoel. Ik wist na twee zinnen al niet meer wat ik in mijn eerste zin gezegd had, zo slecht functioneerde mijn geheugen. Het duurt ongeveer een tot twee jaar, zei de neuroloog. Dan moet het over zijn. En anders moet je ermee leren leven.’

Utah

Na een jaar stagneerde het genezingsproces en Jemaine ging op zoek naar lotgenoten. Via Facebook ontdekte ze dat in Utah in de Verenigde Staten wél een behandeling bestaat voor dit syndroom. ‘In diezelfde week las ik het verhaal van een vrouw die daar met veelbelovend resultaat behandeld was en er in Nederland bekendheid aan gaf. Ik regelde een skypeconsult met die kliniek. Ze waren zeer behulpzaam en uit alles bleek dat ze wisten waarover ze het hadden. Eigenlijk had ik de hoop op verbetering en genezing al zo’n beetje opgegeven, maar na dat gesprekje kreeg ik het vermoeden dat ik daar echt geholpen zou kunnen worden.

Ik zag dat anderen de hoge kosten voor de reis en behandeling met spaargeld - wat ik niet had - of via crowdfunding financierden. Als dát maar niet hoefde... Ik hoopte dat de verzekering van de tegenpartij de kosten op zich zou willen nemen, maar nee. Bewijs dat mijn klachten nooit meer over zouden gaan, was er immers niet.’

Hartenwarmte

‘Maar ik wíst dat ik deze kans op genezing moest grijpen en dat trok me over de streep om toch te gaan crowdfunden. Want stel je voor dat ik me de rest van mijn leven zo zou blijven voelen! En vooral: ik wilde er voor mijn dochter kunnen zijn.’ Dus postte Jemaine haar verhaal op een crowdfundingsplatform. Diezelfde avond kwam er al geld binnen. ‘Ik vond het een wonder, maar bleef het ook moeilijk vinden om dit aan anderen te vragen. Het hielp dat iemand zei: onthoud nou dat het veel gemakkelijker is om te geven dan om te ontvangen. Ik kreeg zoveel goede reacties en uiteindelijk kwam het rond! Zo’n compleet andere energie dan geld van een verzekering... Wat denk je van al die hartenwarmte van bekenden en ook van totaal vreemde mensen? Dat voel ik nog steeds – het is alsof ik gedragen word en daar blijf ik altijd dankbaar voor.’

Fight-flight-freeze

In november 2019 kon Jemaine terecht in de kliniek in Utah. De methode die men daar ontwikkelde, is baanbrekend. ‘Het begint allemaal met een hersenscan terwijl je aan het denken bent. Je maakt puzzeltjes of probeert gezichten te onthouden en ondertussen gebeurt er van alles in je hoofd. Zo wordt zichtbaar gemaakt welke delen in je hersenen niet meer goed samenwerken. Hierop worden oefeningen afgestemd. Ik kreeg uitgelegd dat je na de shock van een trauma eigenlijk nog steeds in een fight-flight-freeze modus zit. En doordat je lichaam je hersenen probeert te beschermen, zit je voortdurend in een soort kramp. Om dat te doorbreken, wordt je hartslag omhoog gebracht - door te fietsen bijvoorbeeld - en daarna leer je met een specifieke manier van ademhalen de boel tot rust te brengen. Vervolgens doe je een reeks cognitieve oefeningen. Je loopt bijvoorbeeld lemniscaten terwijl je iets in alfabetische volgorde zet én in je handen klapt én tegelijkertijd praat er iemand tegen je. Het werd steeds gekker, met als doel je hersenen te helpen de snelste weg te kiezen. Door het trauma van het hersenletsel kozen die voortdurend omwegen. De gedachte is dat als je zoveel opdrachten tegelijk krijgt, ze de juiste weg wel móeten gaan nemen. In de twintig minuten rust na de oefeningen luister je naar geluidsgolven, soms gecombineerd met ademhalingsoefeningen. Deze cyclus herhaal je een paar keer per dag. De behandeling duurt vijf dagen en wat op deze manier gereset wordt, is blijvend.’

‘Ik wíst dat ik deze kans op genezing moest grijpen en dat trok me over de streep om toch te gaan crowdfunden’

Helderder

‘Pas toen ik de laatste ochtend op een hometrainer zat en door een groot raam naar een mistig berglandschap keek, realiseerde ik me wat er in die paar dagen veranderd was. De mist die ik buiten zag, zat eerst in mijn hoofd! En nu: ik voelde verruiming, alsof ik in een ander, helderder bewustzijn terecht was gekomen. Ongelooflijk wat je met behulp van oefeningen kunt herstellen! Ik heb in Utah over mijn ervaringen met de heileuritmie gesproken. Ze vonden het heel interessant, vooral omdat sommige euritmische oefeningen raakvlakken hebben met wat daar ingezet wordt - bijvoorbeeld het lopen van die lemniscaten. Het zou prachtig zijn als dingen samen konden komen, wie weet. Zelf geef ik naast heileuritmie ook inwrijvingen; helaas is hier in Breda niemand anders die dit aanbiedt, want het had me zéker veel gegeven na mijn ongeluk…’

Golf van liefde

‘Wat je eigenlijk doet met zo’n crowdfunding, is jezelf in het middelpunt zetten. Daar bleef ik in het begin een ongemakkelijk gevoel bij houden, tot ik me een droom herinnerde. Jaren geleden had ik Amma ontmoet (ook wel De Moeder of knuffelgoeroe genoemd; een Indiaas spiritueel leider die over de hele wereld reist om mensen - soms meer dan 10.000 in één sessie - met haar omhelzingen te zegenen, red.). In die droom verscheen zij als een gouden vuurbal en liet me voelen dat ook ík een gouden vuurbal ben, me bewust van de goddelijkheid van alles en iedereen. Zij leerde me dat wanneer ik mezelf in het midden van die goddelijke wereld zou zetten, ik van daaruit alles in het juiste perspectief zou zien: dat alles goddelijk is.’

‘Als je jezelf durft lief te hebben, verandert de wereld om je heen met je mee’

‘Met mijn hele wezen wist ik dat ik wilde genezen, al kostte het € 10.500 die ik niet had. En toen ik de sprong waagde en mezelf daarmee in het midden zette, ervoer ik dat als je jezelf durft lief te hebben, de wereld om je heen méé verandert. Er kwam een golf van liefde naar me toe die me draagt, heelt en zegent. Hierdoor mocht ik verder genezen en erop leren vertrouwen dat er altijd hulp kan komen als je erom durft te vragen. Ik ben zo dankbaar dat ik het kon, dankbaar voor alle giften, dankbaar voor mijn heldere hoofd, dankbaar dat ik weer energie voor mijn werk heb en plezier kan hebben met mijn dochter. Ik kan er weer meer voor haar zijn.’

---

Jemaine de Kort (1968) heeft een dochter van tien, is euritmietherapeute en geeft ritmische inwrijvingen in een therapeuticum in Amsterdam Zuid. Ze werkt ook als euritmist in een woongemeenschap in Putte. jemainedekort.com | cognitivefxusa.com (voor mensen met niet aangeboren hersenletsel en post commotioneel syndroom)